“โหมด 8 VS 2 งั้นหรอ?” ทุกคนประสานเสียงกันกลางห้องโถงคฤหาสน์ ทันทีที่จบเสียงประกาศสถานการณ์จากคุณทนายในเชิ้ตสีดำ
“มันคืออะไรอ่ะ?” คำถามของวิลเลี่ยมที่ลั่นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจเท่าไรนั้น เป็นสิ่งเดียวกันกับที่ทุกคนอยากรู้
“ก็เป็นโหมดการเล่นใหม่ที่เจ้าของเกมเขาเพิ่มเข้ามาในเกมไล่ล่าของพวกเราเนี่ยแหละ” ไรลีย์ดันแว่นเล็กน้อย ยืดอกขึ้นพูดต่อเมื่อเห็นว่าทุกสายตาในห้องจับจ้องมาที่เขา “จากที่ปกติพวกเราจะเข้าไปเล่นสี่คนต่อฮันเตอร์หนึ่งคน จะเปลี่ยนเป็นพวกเราแปดคนต่อฮันเตอร์สองคนแทน”
เสียงฮือฮาดังตามมาจากประโยคนั้นกฎกติกาค่อยๆถูกอธิบายตามมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ ความตื่นเต้นกระพือไปทั่วกลุ่มผู้ถูกไล่ล่า ไฟลุกโชนในแววตาของแต่ละคนโดยพร้อมเพรียง
“ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนกฎการแพ้ชนะเองก็เพิ่มจากการออกประตูสามคนเป็นห้าคน สถานที่เล่นจะถูกจำกัดอยู่แค่ที่หมู่บ้านริมทะเลสาบเท่านั้น เครื่องถอดรหัสจะถูกตั้งให้คำนวณได้ช้ากว่าในการเล่นปกติ แต่ก็จะมีตัวช่วยที่เพิ่มความน่าตื่นเต้นของเกมเข้ามา คือตู้โทรศัพท์ที่จะกระจายอยู่ตามจุดต่างๆของหมู่บ้าน พวกเราสามารถสั่งซื้อเครื่องมืออำนวยความสะดวกต่างๆได้ แต่ฮันเตอร์เองก็สามารถซื้อได้ด้วยเช่นกัน”
“หลักๆก็ประมาณนี้ ที่เหลือจะเกิดอะไรขึ้นหรือมีรายละเอียดปลีกย่อยอะไรอีกก็ต้องไปลองสนามกันเอาเองแล้วละนะ” ไรลีย์ก้มมองโพยในกระดาษประกาศเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ “มีใครสงสัยอะไรไหม?”
เอมิลี่เอ่ยถามออกไปอีกสองสามคำถาม ก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้าโดยพร้อมเพรียงว่าเข้าใจทุกอย่างตรงกันแล้ว
วิลเลี่ยมดูจะตื่นเต้นมากกว่าใครๆ เด็กน้อยในร่างหนุ่มนักกีฬากล้ามแน่นแทบวิ่งวนไปรอบๆถ้าไม่ถูกเควินกดไหล่เอาไว้ แม้แต่ฟีโอน่าที่ไม่ค่อยยินดียินร้ายกับอะไรเป็นพิเศษ ก็ยังไม่อาจปิดบังรอยยิ้มเล็กที่มุมปากสีมาเจนต้าของตนไปได้ ในขณะที่คนอื่นๆแยกย้ายกันออกไปเตรียมตัว เตรียมอุปกรณ์เพื่อรอเวลาการเรียกสำหรับเกมถัดไปอย่างกระตือรือร้น
เควินเดินตามหลังวิลเลี่ยมที่แทบกระโดดโลดเต้นขึ้นบันได มองหลังเด็กหนุ่มผู้เริงร่าแล้วได้แต่ถอนหายใจด้วยรอยยิ้มแบบผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กๆ อดไม่ได้ที่เจอเอ่ยแซวออกไปเคล้าเสียงหัวเราะ
“ก็แบบนี้มันมีโอกาสได้ออกไปเล่นด้วยกันมากกว่าปกตินี่หน่า” ถ้อยคำตรงไปตรงมาติดความอ้อมแอ้มเล็กๆนั้น อดทำให้คนอายุมากกว่าชะงักไปเสียไม่ได้
ดังนั้นเมื่อประตูห้องของวิลเลี่ยมถูกเปิดออก ร่างของเด็กโข่งก็ถูกดึงเข้ามาประทับจูบหมั่นเขี้ยวลงไปโดยไม่ทันตั้งตัว ไรเคราตัดแต่งประณีตทิ้งความรู้สึกจั๊กจี้เล็กๆเอาไว้ยามลากผ่านใบหน้า และมันไม่ได้ทำให้สีระเรือบนผิวสีเข้มน่าเอ็นดูน้อยลงเลยสักนิด
“ขยันทำตัวน่ารักแบบนี้ ฉันจะอดใจไหวได้ยังไงกัน” คนอายุมากกว่าพึมพำทิ้งเสียงถอนหายใจเบาๆไว้ที่ท้ายประโยค
หน้าผากใต้ปีกหมวกอิงแตะกับเด็กหนุ่มเหมือนที่เขาชอบทำบ่อยๆในช่วงนี้ ยกยิ้มให้สีหน้ามู่ทู่ของเจ้าตัวจนดวงตาสีอ่อนหยีเป็นเส้นโค้ง
“ก็ไม่ได้อยากให้อดทนสักหน่อย…” วลีใจกล้านั้นถูกพึมพำออกมาด้วยเสียงที่ไม่มากไปกว่ากระซิบในลำคอ แต่แม้คาวบอยหนุ่มจะได้ยินมันชัดแค่ไหน เขาก็ยินดีที่จะทำเป็นเอียงคอเอ่ยถามซ้ำอย่างแนบเนียนอยู่ดี
มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการกอดลาครั้งสุดท้ายก่อนลูกผู้ชายสกุลอลอนโซ่จะผละจากหน้าประตูไป และมันไม่เคยมีอะไรมากไปกว่านั้น…
เด็กหนุ่มนักรักบี้ปิดประตูไม้ลงด้วยจิตใจห่อเหี่ยวเล็กน้อย อะไรที่มากกว่า‘จูบ’ ที่เขาคาดหวังจากอีกฝ่าย ไม่ใช่การเล่นเกมกระดานแบบเก่า หรือถูกกอดเอาไว้และหลับไปภายใต้ความอบอุ่นกับกลิ่นกายคล้ายไอแดดฤดูร้อนนั้นเลย (ถึงจะไม่ปฏิเสธว่ามันรู้สึกดีมากแค่ไหนก็ตาม)
มือสากยกขึ้นแตะริมฝีปากที่ยังเจือรสสัมผัสจากผู้ใหญ่แสนขี้โกงเอาไว้เบาๆ อดยกยิ้มดีใจขึ้นมาไม่ได้และทำได้แต่เก็บกลั้นความรู้สึกทั้งยินดีผสมปนเปไปกับความอึดอัดเอาไว้ในใจ ขณะที่เสียงประกาศเรียกตัวผู้รอดชีวิตสู่เกมครั้งถัดไปดังขึ้น
………………………………………
ห้องนั่งรอก่อนเริ่มเกมถูกจัดวางด้วยโต๊ะอาหารตัวยาวที่ล้อมกรอบด้วยเก้าอี้จำนวนแปดตัว เหล่าผู้ร่วมเกมที่ถูกขานชื่อทยอยเดินเข้ามานั่งเตรียมตัวในที่นั่งของตน เสียงพูดคุยจอแจดังกว่าปกติไม่น้อย
วิลเลี่ยมมองไปรอบๆสำรวจเพื่อนร่วมทีมแรกสำหรับโหมดใหม่นี้ คุณเอมิลี่นั่งอยู่ระหว่างฟีโอน่าและเพียสัน เธอสวมชุดสีดำก้มหน้าก้มตาตรวจเช็คเข็มฉีดยาของตนว่ามันจะไม่ผิดพลาดในการใช้งานจริง ในขณะที่เฮเลน่ากุมมือที่ถือไม่เท้าประจำตัวเอาไว้ด้วยสีหน้าเป็นกังวลอยู่ข้างๆไนบ์ ซูบิดาที่ลุกขึ้นเดินวนอยู่รอบเก้าอี้ เควินนั่งกลางขนาบด้วยวีร่าและวิลเลี่ยมที่หัวโต๊ะ
คาวบอยหนุ่มกระแอมไอเล็กน้อยหลังจากถูกน้ำหอมกระจายฟุ้งเข้ามาฉุนจมูก วีร่าเป็นเพียงคนเดียวที่ชายหนุ่มขายขนมจีบด้วยน้อยที่สุด ดูเหมือนเขาจะไม่ถูกกับเครื่องประทินโฉมของผู้หญิงสักเท่าไร
ทุกคนสวมเสื้อชุดเก่งคล้ายจะมาประชันกัน บ่งบอกความตื่นเต้นในการลงเล่นในครั้งนี้ โดยเฉพาะหนุ่มน้อยนักรักบี้ที่หยิบเอาชุดคอสเพลย์หนึ่งในฮันเตอร์หัวกวางมาสวม แสงไฟประดับชุดชวนให้หวนนึกถึงเทศกาลฮัลโลวีนที่เพิ่งจะผ่านพ้นไป
แล้วสัญญาณการเริ่มเกมก็ดังขึ้นหลังจังหวะหัวใจระรัวเร็วความมืดโฉบผ่านตามหลังเสียงกระจกร้าวและแตกกระจาย ความลับที่ไม่อาจหาคำอธิบายได้จากเวทมนตร์ที่ไม่รู้จัก นำพาเหล่าผู้ร่วมเกมไปสู่สนามการแข่งขัน ทุกคนกระจัดกระจายกันไป เสียงทะเลที่ม้วนเกลียวเข้ากระทบฝั่งชวนให้กลิ่นไอเค็มลอยเข้ามากระทบจมูก แสงออโรร่าทอประกายราวกับผ้าม่านแหวกเปิดอวดฟากฟ้าสีกรม
วิลเลี่ยมหันมองซ้ายขวาและพบเครื่องถอดรหัสอยู่ข้างๆ เขาไม่ชอบตำแหน่งของมันเท่าไร เพราะไม่ว่าจะคิดไปเองรึเปล่าทุกครั้งที่เขาแตะมัน เขาจะถูกฮันเตอร์เจอก่อนเป็นประจำ
แต่ถึงจะตาขวากระตุกยิกๆแค่ไหน เด็กหนุ่มก็ยกมือขึ้นทุบลงบนตัวเครื่องอย่างไม่เบามือนักอยู่ดีเสียงการทำงานดังขึ้นแผ่วเบาตามการ(พยายาม)ถอดรหัสของเขา แต่ทุกอย่างก็เชื่องช้ามากเสียจนน่าอ่อนใจ บรรยากาศเงียบสงบคอยอยู่เป็นเพื่อน แม้จะไม่มีใครอยู่ใกล้ๆเลยก็ตาม
รหัสลับถูกพิมพ์ออกมาไม่ถึงหนึ่งในสี่ของกระดาษ เสียงกรงเล็บแหวกอากาศและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็ลั่นมาให้ได้ยินโดยทั่วกัน เป็นเอมิลี่นั่นเองที่ได้รับบาดเจ็บไปเป็นคนแรก และหลังจากนั้นเพียงไม่นานเสียงของวีร่าก็ดังมาให้ได้ยิน แต่อาการบาดเจ็บของเธอก็หายไปในทันทีด้วยอำนาจของน้ำหอมที่เควินไม่ชอบ
เงาร่างของเหล่าผู้ล่าวาบขึ้นมาให้เห็นหลังการลงมือฟาดฟัน เป็นแจ็คและไวโอเลตต้านั่นเองที่มาประเดิมเกมก่อนใคร
เสาสัญญาณสองต้นสว่างวาบขึ้นในเวลาไล่เลี่ยงกัน เสียงเคาะไม้เท้าเป็นครั้งแรกของเฮเลน่าแจ้งตำแหน่งของฮันเตอร์และเพื่อนๆทุกคนในช่วงวินาทีที่กระพริบตา
คุณหมอและเจ้าหญิงน้ำหอมล้มลง คนหนึ่งกำลังถูกจับขึ้นมา ในขณะที่ถูกคนถูกผู้ถักทอดวงวิญญาณห่อด้วยใยสีขาว
วิลเลี่ยมทิ้งงานถอดรหัสที่ไม่ถนัดออกวิ่งไปในทันที แจ็คอยู่ไม่ไกลและคุณหมอกำลังพยายามดิ้นสุดแรงให้หลุดจากพันธนาการที่จะพาตนไปสู่เก้าอี้ประหัตประหาร
เด็กหนุ่มผู้ดำรงตำแหน่งกองหน้าไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง เมื่อการออกตัวพุ่งชนนั้นทำให้คุณหมอหลุดจากการควบคุมในทันที แจ็คในเสื้อคลุมสีเข้มชะงักไป ร่างสูงโปร่งยกกรงเล็บขึ้นกุมใบหน้าภายใต้หน้ากากพยายามสลัดความมึนงงออกไปแต่เมื่อเขากลับมายืนตรงได้อีกครั้ง ก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว
“ขอบคุณนะวิลเลี่ยม” คุณหมอกระซิบบอกขณะย่อตัวหลบกันอยู่หลังก้อนหินใหญ่
“ไม่เป็นไรครับ”
รอบยิ้มน่าหยิกประดับขึ้นบนใบหน้าเข้มของเจ้าเด็กไฮสคูล เรียกให้คุณหมอสาวเอื้อมมือออกไปลูบศีรษะภายใต้หมวกคุณกวางเบาๆ
เข็มฉีดยาถูกหยิบขึ้นมารักษาอาการบาดเจ็บ และเมื่อสถานการณ์ไม่น่าเป็นห่วงอีกต่อไป เด็กหนุ่มก็วิ่งออกไปช่วยคนอื่นๆต่อ
เพียงไม่กี่นาทีที่ช่วยคุณหมอไป รู้สึกตัวอีกทีก็แทบไม่เหลือคนที่ร่างกายปลอดภัยปราศจากบาดแผลอีกแล้ว และเครื่องถอดรหัสก็ยังอยู่ครบทุกเครื่องเหมือนเดิม ไรลีย์ไม่ได้บอกเอาไว้แต่เขาก็พอเดาๆได้ว่าการถอดรหัสไม่ใช่แค่ช้าลง แต่จำนวนเครื่องก็คงเพิ่มมากขึ้นด้วยเช่นกัน
วีร่ายังคงดิ้นไปมาอยู่ในดักแด้อย่างน่าสงสาร หญิงสาวผู้รักในความสวยงามจะต้องรับไม่ได้กับสภาพคล้ายแมลงกำลังจะเติบโตนั่นแน่ๆ
เขาวิ่งมาถึงในตอนที่เธอเกือบจะหมดแรงแล้วพอดิบพอดี มือสากฉีกใยออกอย่างรวดเร็ว หญิงสาวสะดุ้งพรวดขึ้นมากอบโกยลมหายใจเข้าปอด ใบหน้าซีดเผือดกลับมามีสีสันอีกครั้ง เธอเบ้ปากให้เสื้อผ้าติดใยของตน แต่ก็ไม่ลืมจะขอบคุณเขาที่พยุงเธอขึ้นมายืน
“แย่ชะมัดเลย” เธอพึมพำ
เขาพาเธอมาหลบในมุมอับสายตา ก่อนจะลงมือรักษาแผลให้ ใช้เวลานานกว่าคนอื่นนิดหน่อย แต่เจ้าหญิงน้ำหอมคนงามก็กลับมาพร้อมลงสนามอีกครั้งแล้ว
พวกเขาแยกกันตรงนั้นพร้อมเครื่องถอดรหัสเครื่องที่สามที่ทำงานเสร็จเรียบร้อย ตามหลังสองเครื่องแรกที่แสดงรหัสลับออกมาครบถ้วนก่อนที่เขาจะรักษาวีร่าเสร็จไปติดๆ
เฮเลน่าล้มลงเคียงข้างไนบ์ ซูบิด้าเพียสันวิ่งสวนเขามาในสภาพร่อแร่ แต่เขาไม่ว่างจะรักษาให้อีกฝ่ายแล้วเด็กหนุ่มจำต้องวิ่งออกมาเพื่อเตรียมช่วยเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน เขาช้าไปเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อหญิงสาวตาบอดถูกจับมัดกับเก้าอี้ไปแล้ว หนามเหล็กผุดขึ้นล้อมรอบตัวเธอเต็มไปหมด
วิลเลี่ยมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เขาจะรีรอไม่ได้แล้ว ทว่าเมื่อเขาจะพุ่งออกไปมือใหญ่ภายใต้ถุงมือหนังก็รั้งตัวเขาเอาไว้ ตามด้วยเสียงชู่แผ่วเบา เพื่อไม่ให้เขาส่งเสียงดังออกไป
“เควิน!” เสียงแผ่วเบานั้นไม่ปิดบังความระริกระรี้เหมือนเจ้าโกลเด้นท์ตัวใหญ่ๆเจอเจ้าของ
“เข้าไปช่วยตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ…เจ้าทนายไม่ได้บอกเรื่องสำคัญไว้ แต่จนกว่าหนามเหล็กนั่นจะหายไปเราช่วยเธอไม่ได้หรอก” เสียงหอบปนมากับคำอธิบาย
รอยกรงเล็บที่ฟาดเฉียงบนแผ่นหลังนั้นแทนคำตอบได้อย่างดี เด็กหนุ่มเริ่มรักษาให้คนอายุมากกว่าโดยไม่ต้องรอคำสั่ง เสาเครื่องถอดรหัสสว่างวาบมาให้ใจชื้นได้อีกหน่อย แม้จะมีเพื่อนร่วมทีมนั่งเก้าอี้อยู่สองคน และมีอีกคนที่กำลังถูกไล่ล่าก็ตาม
พวกเขาทั้งสองไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าพูดคุยอีกสองสามคำ บอกลากันด้วยริมฝีปากสากที่แตะลงที่มุมปากเด็กหนุ่มเพียงเสี้ยวอึดใจ เป็นทั้งกำลังใจและเครื่องรางโชคดีให้เด็กน้อยของคนอายุมากกว่าปลอดภัย ยกยิ้มให้เพื่อส่งคำมั่นไร้ซุ่มเสียงแก่กันและกัน
แล้วเควินก็ออกวิ่งไปเตรียมช่วยหนุ่มทหารรับจ้างที่อีกเกือบสุดมุมของสนามไล่ล่าหนามเหล็กหดหายไปในเกือบๆสิบวินาทีถัดมา และเด็กหนุ่มก็ตรงเข้าไปกระชากเชือกที่มัดเฮเลน่าทิ้งในทันที
“ตามผมมานะ” เด็กหนุ่มกระซิบและวิ่งนำมาหลบยังห้องใต้ดินของซากเรือใหญ่ กำลังใจเต็มเปี่ยมจาก่อนหน้านี้ทำให้ไฟในตัวลุกโชนอย่างยากจะปราม
เฮเลน่ากระอักกระอ่วนเล็กน้อยกับบรรยากาศที่เธอมองไม่เห็นทว่าสัมผัสได้ แต่เธอก็นั่งลงให้เขารักษาแผลให้แต่โดยดี
ไนบ์หลุดจากเก้าอี้แล้ว แต่เพียสัน เอมิลี่และวีร่าก็พร้อมใจกันล้มลง เกมตึงมือขึ้นเรื่อยๆอย่างที่เด็กหนุ่มบอกได้เลยว่าเหตุการณ์ขำขันที่ได้นั่งปรับทุกข์กับฮันเตอร์สาวผู้ถักทอดวงวิญญาณจะไม่เกิดขึ้นในแมชนี้
“ผมจะไปช่วยคนอื่น คุณถอดรหัสต่อไปนะครับ” วิลเลี่ยมเอ่ยทิ้งท้าย
วีร่าโดนพันใยอีกแล้วและการช่วยในรอบที่สองจำต้องทำให้เร็วกว่าครั้งแรก ลูกรักบี้เหล็กในมือถูกกำแน่น มันอาจจะใช้ได้อีกไม่มากแต่เขาก็จำเป็นต้องพุ่งออกไปแล้วปฏิหาริย์หรือโชคใดๆก็ตามที่วิลเลี่ยมไม่แน่ใจว่าเป็นของตนหรือของหญิงสาว เขากระชากใยออกได้ทันก่อนที่วีร่าจะหมดแรงและถูกส่งกลับคฤหาสน์ในฐานะผู้พ่ายแพ้
เธอไอโขลกออกมาอย่างน่าสงสาร สีหน้าไม่สู้ดีนั้นถูกปกปิดอยู่ภายใต้ตาข่ายของหมวกหรูหรา แต่มันคงแย่มากแล้วจริงๆ เพราะเธอทิ้งตัวลงพิงอกเขา และไม่เปิดปากบ่นเรื่องใยบนชุดอีกแล้ว
วิลเลี่ยมรักษาให้เธอเป็นครั้งที่สองของเกมแล้ว แผ่นหลังอาบเลือดแห้งกรังนั้นบาดเจ็บอย่างที่เขาไม่อยากบรรยายมันให้คนเจ็บใจเสีย เขาจำเป็นต้องพันผ้าพันแผลแน่นขึ้นอีกหน่อย เพื่อที่เธอจะสามารถเดินต่อไปได้
ท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงหอบหายใจของวีร่า พวกเขาทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าเธอจะพลาดไม่ได้อีกแล้ว…วีร่ายิ้มเหนื่อยๆให้วิลเลี่ยม ขณะดึงเขาเข้ามากอด ซบใบหน้าลงกับอกภายใต้ชุดคุณกวาง
“นายต้องได้ออกไปนะ” เธอพูดแบบนั้น ก่อนจะวิ่งออกไปอีกทาง
วิลเลี่ยมไม่ได้ตอบเธอ และไม่มีคำตอบให้ก่อนจะหันหลังวิ่งออกไปช่วยคนอื่นๆต่อ
………………………………..
เครื่องถอดรหัสเสร็จไปอีกสองเครื่อง พวกเราทุกคนไม่รู้ว่ามันจะต้องถูกถอดอีกกี่เครื่อง ปะตูทางออกถึงจะทำงาน
เควินอยากปาดเหงื่อบนใบหน้าออก ถ้าบนบ่าของเขาไม่มีครีเชอร์ เพียสันอยู่ และเบื้องหลังไม่มีชายผู้อารมณ์สุนทรีไปกับบทเพลงละครเวทีเรื่องดัง กำลังง้างกระเล็บเดินตามมา
เขาช่วยเอมิลี่ก่อนถึงวิ่งมาหาเพียสัน เธอรักษาตัวเองได้อย่างว่องไวและโชคดีที่ไวโอเลตต้าไม่เฝ้าเธอ เหมือนที่แจ็คเฝ้าครีเชอร์แส้สุดท้ายของเกมตวัดออกไปช่วยชีวิตคุณโจรในวินาทีสุดท้ายของการนับถอยหลัง และเขาจำเป็นต้องแบกอีกฝ่ายต่อไปอีกหน่อย
การล้มไม้ไม่ใช้ทางเลือกที่ควรทำเมื่อเดอะ ริปเปอร์ยังเร้นกายจากสายตาผู้จ้องมอง ชายหนุ่มกระโดดข้ามหน้าต่าง หลบกรงเล็บยาวเหยียดได้เฉียดฉิว แว่วเสียงโวยวายของครีเชอร์มาให้ได้ยินอย่างที่คาวบอยหนุ่มไม่สนใจ
“ปล่อยได้แล้วน่า แบบนี้ไม่รอดคู่แน่!” ครีเชอร์กระโดดลงจากไหล่ของเขา พอดิบพอดีกับกรงเล็บหมอกที่แหวกอากาศมาจากเบื้องหลัง
“เวรเอ๊ย!” ชายหนุ่มสกุลอลอนโซว์สบถลั่นเมื่อคนที่เขาเพิ่งช่วยมาหมาดๆล้มลงกับพื้นอีกแล้ว
เสียงฮัมเพลงไล่หลังมาเร่งเร้าให้เขาจำต้องหนีอย่างเลือกไม่ได้ สถานการณ์เกมเริ่มไม่สู้ดีเมื่อไม่มีใครถอดรหัสอีกต่อไป กรงเล็บแหลมคมตวัดเฉียดเขาไปมาอย่างน่าหวาดเสียว พร้อมระยะห่างที่หดหายลงไปเรื่อยๆ การวิ่งในที่โล่งไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มเลี้ยวหลบไปยังบ้านเล็กกลางทุ่งข้าวโพด ได้แต่ภาวนาให้ความรกชัฏและมืดสลัวกลบรอยเท้าของตนไปจนสามารถสลัดหลุดได้ จังหวะหัวใจระรัวเร็วไม่หยุดหย่อนยามตัดสินใจหมอบแนบกายเข้ากับมุมมืดของกองฟางระเกะระกะ
เสียงฮัมเพลงแว่วผ่านตามร่างสูงใหญ่ที่เคลื่อนไป เหงื่อเย็นเฉียบเม็ดใหญ่ไหลอาบแผ่นหลังกว้างจนชุ่มไปหมด แล้วนักล่ากับกรงเล็บยาวก็เดินผ่านเขาไปท่ามกลางบรรยากาศระทึกขวัญเพียสันถูกจับนั่งเก้าอี้เป็นครั้งที่สอง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเหตุผลในการเลิกไล่ล่าของแจ็คคืออะไร การนับถอยหลังรวดเร็วเกินกว่าที่เควินจดจำได้ และเขา…ไปไม่ทันอีกแล้ว…
เสียงร้องโหยหวนที่ดังไกลออกไปตามระยะทางของร็อกเกตแชร์ที่พุ่งทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า เป็นสัญญาณแจ้งโดยทั่วกันว่าผู้ถูกไล่ล่าได้โบยบินสู่ความพ่ายแพ้แล้วหนึ่งคน
เขาบาดเจ็บเหลือเกินและหวังว่าจะสามารถหาอะไรมารักษาได้ในตอนนี้ คาวบอยหนุ่มเดินอย่างอ่อนล้าเข้าไปภายในบ้าน ก่อนจะชะงักขาเอาไว้กับภาพที่ได้เห็นภายใน
ใยแมงมุมมากมายติดตรึงไปรอบๆบริเวณบ้าน ตั้งแต่ประตูทางออกไปจนถึงหน้าต่าง ราวกับสถานที่แห่งนี้รกร้างมายาวนานมากแล้ว และเจ้าของผู้ติดมันเอาไว้ ก็กำลังเผชิญหน้าอยู่กับหญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีชมพูม่วงที่ถักเป็นเปียเคลียอยู่ข้างไหล่ผู้บาดเจ็บสะบัดสะบอม
ไม่มีคำพูดระหว่างกัน หรือความสนิทสนมเหมือนครั้งล่าสุดที่เขาจำได้ มีเพียงนัยน์ตาสองสีที่มองสบหยั่งเชิงกัน ราวกับจะประกาศว่าใครที่ขยับตัวก่อนคือผู้พ่ายแพ้ ในเกมนี้ฮันเตอร์สาวผู้ถักทอดวงวิญญาณสวมชุดผ้าสีเขียวแดง มันเผยหน้ากากกลไกให้ได้เห็นอย่างชัดเจน…และในนัยน์ตาสีแดงคู่นั้น สมกับเป็นฮันเตอร์ยิ่งกว่าครั้งไหนๆที่ได้เจอกันมา…
เควินไม่มีทางเลือกแม้จะอยากพุ่งเข้าไปช่วยแค่ไหน เขาก็รู้ดีว่าการพาตัวเองเข้าไปขัดขวางทั้งๆที่บาดเจ็บ และติดใยมากมายของไวโอเลตต้าจะยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายมากขึ้น
ชายหนุ่มสกุลอลอนโซกัดฟันแล้วย่องผ่านไปอย่างเงียบเชียบ แสร้งเมินเสียงร้องผะแผ่วอย่างเจ็บปวดของหญิงสาวไป ตู้โทรศัพท์ตั้งตระหง่านอยู่พร้อมแสงไฟนำทาง เขายกหูขึ้นเพื่อสั่งซื้ออุปกรณ์ที่จะช่วยให้เขาเดินเกมต่อไป และทันทีที่เขาวางสายคอนโทรลเลอร์และปืนก็พรั่งพร้อมอยู่ในมือของเขา อีกหนึ่งปริศนาที่ยังรอคอยการหาคำตอบสำหรับความลึกลับของตู้โทรศัพท์นี้ แต่ ณ ตอนนี้ก็ไม่มีใครสนใจมันมากไปกว่ามันช่วยให้พวกเขาได้เปรียบมากขึ้น
เควินหลบที่มุมมืดของกังหันลมยักษ์ใหญ่ หุ่นยนตร์ที่ถูกสรรสร้างโดยสาวน้อยอัจฉริยะขยับลืมตาขึ้นตามการควบคุม มันลงมือรักษาแผลให้เขาช้าๆ ไม่เบามือนักแต่ไม่มากเกินกว่าจะต้องปริปาก ไม่นานไปกว่าอึดใจร่างกายที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลก็พร้อมจะออกไปลงสนามอีกครั้ง
คาวบอยหนุ่มสกุลอลอนโซส่งเจ้าหุ่นยนตร์ออกไปยังเครื่องถอดรหัสใกล้ๆ ใช้มันถอดรหัสแทน และรีบกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง
ฟิโอน่านั่งอยู่ในเก้าอี้ตัวในสุดของห้องใต้ดิน หญิงสาวผู้บาดเจ็บได้รับการช่วยเหลือได้ทันอย่างเฉียดฉิว เขาประคองเธอเข้ามายังหลืบเล็กๆของห้อง ลงมือรักษาให้เท่าที่คนไม่ละเอียดอ่อนเช่นเขาจะทำได้ เธอไม่ได้แสดงท่าทีเจ็บปวดออกมาเท่าความร้ายแรงของบาดแผล
“ไม่ต้องห่วงนะเราจะต้องได้ออกไป” ชายหนุ่มเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้สถานการณ์ทุกอย่างมันจะไม่ดีขึ้นเรื่อยๆแปรผันตรงกับเวลาที่ยาวนานขึ้นก็ตาม
“จะไม่มีใครได้ออกไปหรอกค่ะ…” แม่หมอสาวที่ใครๆเอ่ยถึงขยับริมฝีปากเอ่ยผะแผ่วแน่วแน่
และพวกเขาทั้งคู่รู้ดีว่าคำพูดที่ไม่ค่อยมีคนเชื่อของเธอนั้น มักจะเป็นจริงอยู่เสมอ…
“ไม่เอาน่าที่รัก แข็งใจหน่อยสิ” ชายหนุ่มยิ้มรับ
รอยยิ้มนั้นเปล่งประกายกลบร่องรอยบาดแผลและความเหนื่อยล้าได้อย่างง่ายดาย เพราะมันเป็นรอยยิ้มที่ส่งออกมาราวกับจะบอกทุกคนว่าพวกเราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเควิน อลอนโซคนนี้จะอยู่ตรงนั้นเพื่อช่วยทุกคนเอง แม้ว่าแส้คู่ใจจะไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไปแล้วก็ตาม
เควินประคองแขนหญิงสาวขึ้นมาจากห้องใต้ดิน อากาศเย็นที่โรยตัวอยู่ด้านบนโอบล้อมเข้ามาใกล้ พวกเขาทั้งสองสูดมันเข้าเต็มปอดรู้สึกราวกับเกิดใหม่อีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ ตัวบ้านเต็มไปด้วยใยแมงมุมมากมายจนท้อใจที่จะหาทางออกโดยไม่ติดมันเข้าสักอันสองอัน แต่นั่นมันก็ในกรณีที่เควินอยู่ตัวคนเดียวล่ะนะ
ฟิโอน่าเปิดประตูมิติที่ข้างเครื่องถอดรหัส เดินเข้าออกเช็คสองสามครั้งก่อนจะช่วยกันถอดรหัสเจ้าเครื่องถอดรหัสที่มีรหัสถูกถอดออกมาเพียงแค่หนึ่งในห้าเท่านั้น ความเชื่องช้าของรหัสที่แทบจะไม่กระดิกขึ้นมาบนกระดาษชวนให้อ่อนใจ แต่อย่างน้อยๆมันก็ถูกทดแทนด้วยความสามารถพิเศษของเควินที่พร้อมจะโชว์ฟอร์มเท่ๆต่อหน้าสาวๆเสมอ
เสียงที่น่าดีใจที่สุดแล้วในจังหวะนี้ดังขึ้นพร้อมกับเสาสัญญาณที่สว่างวาบ ประตูทางออกได้เปิดออกแล้ว!
ทั้งสองวิ่งตรงไปยังประตูทางออกเท่าที่ขาอันอ่อนล้าจะพาร่างกายออกไปได้ เควินเป็นคนกดเปิดประตูในขณะที่ฟีโอน่าหมอบรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมากนัก เสียงร้องโหยหวนของเอมิลี่และไนบ์ดังขึ้นอย่างพร้อมเพียงกัน ในขณะที่เฮเลน่าล้มลงและกำลังถูกพาไปนั่งเก้าอี้ จำนวนเพื่อนผู้รอดชีวิตลดถอยลงอย่างรวดเร็วเมื่อประตูกำลังจะเปิด เดาได้ไม่ยากเย็นว่าทางฝ่ายฮันเตอร์นั้นจะมีความสามารถ Detentionกันทั้งคู่
กรอกรหัสอีกเพียงสองชุดประตูทางออกก็จะเปิดแล้ว เควินอยากจะยิ้มอย่างยินดีหากว่าเส้นแสงสีแดงดำและเสียงกระซิบน่าขนลุกไม่สว่างวาบที่ข้างกาย
“หลบก่อนเถอะค่ะเควิน!”
หญิงสาวกระตุกแขนเสื้อเขายิกๆ แต่ชายหนุ่มก็ยังคงดึงดันที่จะกดรหัสต่อไป และในวินาทีถัดมาร่างใหญ่โตของฮันเตอร์สาวผู้ถักทอด้วยวิญญาณก็ปรากฎให้เห็น พร้อมกับประกายแสงแดงก่ำที่เรืองรองอยู่ภายใต้หน้ากาก
“หนีไปฟีโอน่า!” เควินคำรามในขณะที่รวบร่างของหญิงสาวแนบอก บดบังเธอให้พ้นจากระยะการฟาดของไวโอเลตต้า รับผิดชอบความดึงดันของตนเองด้วยการเป็นโล่มนุษย์โดยปราศจากความลังเล
แผ่นหลังที่ได้รับการรักษามาก่อนหน้าถูกกรีดเปิดอีกครั้งด้วยอาการบาดเจ็บที่แทบจะทำให้ล้มลงในครั้งเดียว แม่หมอสาวไม่มีทางเลือกนอกจากเปิดประตูวาบเพื่อส่งตัวเองไปที่อีกฝั่งหนึ่งของกังหันลม เควินกระโดดข้ามแผ่นไม้หันกลับไปเพื่อลั่นไกปืน แลกลูกกระสุนกับใยขนาดใหญ่ที่สวนเข้าใส่และก้าวเข้าสู่ประตูที่ถูกเปิดนั้น
ความเร็วในการเคลื่อนย้ายของผู้ไม่ได้มอบศรัทธาทั้งใจเช่นเขาหรือกระทั่งเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ไม่มีทางว่องไวได้เท่ากับผู้เปิดมัน ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยที่เมื่อประตูถูกทำลายลงแล้วเขาจะถูกดึงกลับมา เขาจึงได้แต่หวังว่าฮันเตอร์สาวจะมึนงงเกินกว่าจะตามมาได้ทัน…แต่แน่นอนว่ามันไม่เป็นแบบนั้น
ประตูถูกทำลายในวินาทีสุดท้ายก่อนที่เขาจะออกไปสู่ปลายทาง ความวิงเวียนจากการเคลื่อนย้ายที่ถูกแทรกแซงคล้ายกับการถูกจับไปนั่งบนรถไฟเหาะที่ตีลังกากลับหลัง และเมื่อรู้สึกตัวอีกทีคมมีดก็ปาดทาบลงบนแผ่นหลังซ้ำเสียแล้ว
ร่างของอดีตทหารผู้หลงใหลในวัฒนธรรมอินเดียแดงถูกพันทับด้วยใยมหาศาล ไม่ถึงนาทีร่างของเขาก็กลายเป็นก้อนดักแด้อยู่ที่พื้น ภาพของท้องฟ้าที่ทอประกายแสงออโรร่างดงามสะท้อนในนัยน์ตาสีน้ำตาล ก่อนที่เขาจะไม่ได้เห็นอะไรอีกเลย
…………………………………………………….
ถ้าสถานการณ์ของเควินคือเรื่องแย่ สถานการณ์ของวิลเลี่ยมคงเป็นยิ่งกว่าฝันร้าย เขาไม่สามารถช่วยเอมิลี่และไนบ์ได้เลยเมื่อทั้งสองนั่งเก้าอี้กันเป็นครั้งที่สามมันก็หมดเวลาแก้ตัวอย่างเลี่ยงไม่ได้ แจ็ควิ่งไล่หลังเขาอย่างไม่ลดละ และไม่ยอมลดการ์ดลงเพื่อให้เขาเข้าถึงตัวเฮเลน่าได้ ดังนั้นเมื่อเขาวิ่งเข้าไปหยุดที่หน้าเก้าอี้ตัวนั้น ก็ทันเพียงได้เห็นสีหน้าหวาดกลัวของหญิงสาวตาบอด และเก้าอี้ที่พุ่งทยานขึ้นสู่ฟากฟ้าเท่านั้น
“ไม่นะ ไม่ๆ” เด็กหนุ่มร้องลั่น แต่ความผิดหวังของเขาไม่อาจเรียกร้องให้กระแสการเวลาหยุดลงได้
“ไม่ใช่เวลามาเสียใจแล้วนะวิลเลี่ยม!!” วีร่าที่วิ่งตามหลังมาเอ่ยเรียกเขาปนเสียงหอบหายใจ
เสียงฮัมเพลงใกล้เข้ามาให้หญิงสาวหน้าซีดเผือด เธอมองไปยังบรรยากาศบิดเบี้ยวที่บ่งบอกว่าฮันเตอร์หนุ่มกำลังใกล้เข้ามาแล้ว
“รีบไปช่วยเควินเร็วเข้า เรายังมีหวังจะได้ออกไปอยู่นะ” หญิงสาวเขย่าแขนใหญ่เรียกสติ เด็กหนุ่มพยักหน้ารับด้วยสีหน้าเหมือนยังไม่ได้สติมากนักและวิ่งพุ่งออกไปยังจุดที่เควินนอนเป็นก้อนใยอยู่
“ไม่ต้องไปตามเขาเดอะ ริปเปอร์ สเป็คนายต้องสาวๆไม่ใช่หรอ…มาเล่นกับฉันก่อนเป็นไง?” น้ำหอมขวดสุดท้ายถูกฉีดออกไป พร้อมเรียวขาภายใต้ชุดกระโปรงสีสวยที่ออกวิ่ง
หญิงสาวกัดฟันกัดกลั้นเสียงร้องไว้ภายในลำคอ ใช้ความสามารถเพื่อย้อนกลับไปยังร่างก่อนที่จะถูกคบเล็บฟาดฟัน ยกปืนขึ้นเล็งปากประบอกไปยังร่างสูงใหญ่เบื้องหน้า ลั่นไกออกไปอย่างแม่นยำแม้จะเกลียดกลิ่นดืนปืนฉุนกึกนี้ และไม่สันทัดกับการจับอาวุธเลย
ระบายยิ้มสะอกสะใจยกมือขึ้นปิดริมฝีปากกลั้นเสียงหัวเราะที่ชวนให้ไหล่สั่นอย่างเสแสร้ง ทั้งที่ในความเป็นจริงหัวใจอันเต้นระรัวนี้ใกล้จะหลุดออกจากอกแหล่มิหลุดแหล่อยู่แล้ว และในเสี้ยววินาทีต่อมาเมื่อการหยอกล้อนั้นได้ผลเสียเหลือเกิน เธอก็เลี้ยงร่างหักหลบกรงเล็บที่หวีดหวิวแหวกอากาศออกมาเป็นกรงเล็บหมอก ถ่วงเวลาให้ทอดยาวออกไปอีกสักหน่อย แม้มันจะเป็นเพียงไม่กี่วินาทีก็ตาม
หญิงสาวกระโดดข้ามหน้าต่างอย่างเฉียดฉิว ไม่มีสมาธิกับการหลบหนีเท่าที่ควรด้วยความรู้ตัวว่าชะตากรรมของเธอ จะไปจบลงที่ใด ทันทีที่ฟีโอน่าล้มลงเบื้องหน้าเธอพร้อมกับฮันเตอร์สาวอีกคนที่ยกยิ้มเดินเข้ามาหา หน้ากากกลไกนั้นน่าขนลุกกว่าครั้งไหนๆที่ได้เห็น
หญิงสาวหลับตาลงเมื่อกรงเล็บจากเบื้องหลังฟาดฟันลงมา พร้อมๆกับคมมีดที่เบื้องหน้า…
“นายต้อง…ได้ออกไปนะ…” คำพูดสุดท้ายที่เธอทิ้งเอาไว้ก่อนที่ทั้งร่างจะถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มใยมหาศาล คือคำกล่าวอวยชัยแด่เด็กหนุ่มผู้เหลือรอด
……………………………
ชายหนุ่มสกุลอลอนโซว์กำลังจะถูกส่งกลับคฤหาสน์…
ชายหนุ่มอยากที่จะทอดกายลงและหลับตาให้กับความอึดอัดนี้ หันหลังและยอมแพ้ให้กับเกมที่เพิ่มความโหดร้ายเข้ามามากขึ้นเหลือเกิน แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่สามารถทอดทิ้งเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังพยายามอย่างสุดความสามารถอยู่บนสนามได้ ดังนั้นเขาจึงยังคงออกแรงดีดดิ้นไปมาอย่างสุดกำลังเช่นกัน
“เควิน!เควิน!” เสียงทุ้มเจือความร้อนใจแว่วมาให้ได้ยิน จนเผลอไม่ได้ที่จะยกยิ้มอ่อนแรงออกมา
ถึงจะมองไม่เห็นเขาก็สัมผัสได้ว่าเจ้าเด็กน้อยที่เขานึกเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลากำลังวิ่งตรงเข้ามาหา แต่ถึงจะไม่อยากให้มันกลายเป็นแบบนี้เลยก็ตาม…เจ้าหนู นายก็มาไม่ทันแล้วล่ะ…
“ไม่นะเควิน ได้โปรดแข็งใจหน่อย…ผมมาแล้วนะ…”
วิลเลี่ยมทรุดกายลงอย่างหมดเรี่ยวแรงต่อหน้าร่างในใยแมงมุมของเควินที่ค่อยๆเหือดแห้งหายไป คาวบอยหนุ่มถูกส่งกลับคฤหาสน์ไปแล้ว…ในวินาทีที่เขามาถึงพอดิบพอดีราวกับฟ้าแกล้ง
“ผมมาแล้วนะ…”
น้ำเสียงที่มักร่าเริงเสมอมาไม่อาจคงความนิ่งเอาไว้ได้อีกต่อไป ขอบตาร้อนผ่าวในอกเต็มไปด้วยความเจ็บใจ ความพ่ายแพ้ที่ถาโถมเข้ามาคล้ายสิ่งตอกย้ำที่ตบหน้าเขาฉาดใหญ่ ว่าเขาไม่สามารถช่วยเหลือใครเอาไว้ได้เลย…
มือใหญ่กำแน่นกระแทกหมัดลงกับพื้นดิน คำรามเสียงดังออกมาด้วยเสียงโหยหวนเหลือเกิน น้ำตาทำท่าจะไหลแต่มันก็ทำได้เพียงรัวขังกันอยู่ที่ขอบตา ความสิ้นหวังสาดกระแทกใส่เด็กหนุ่มราวกับคลื่นทะเลคลั่ง เขาไม่อาจรับไหวได้อีกต่อไปแล้ว…ไม่อีกแล้วจริงๆ…
เงาดำของสองผู้ล่าทาบทับลงบนเด็กหนุ่มผู้พ่ายแพ้ นัยน์ตาสีแดงสาดส่องไร้ประกายใดๆคือสิ่งที่โดดเด่นออกมาจากหน้ากากขาว
แว่วเสียงฮัมเพลงจากแจ็คเข้ามาในโสตประสาท แต่ไม่อาจเจาะเข้าไปถึงความสนใจของเด็กหนุ่มได้เลย ไวโอเลตต้ายกขาซ้ายขึ้นสูง แสงงดงามจากฟากฟ้าทอประกายกระทบคมมีดที่ปลายขา ในจังหวะที่มันฟาดลงบนร่างของผู้รอดชีวิตคนสุดท้าย
วิลเลี่ยมล้มลงกองกับพื้นก่อนจะถูกแบกขึ้นบนหลัง ที่ครั้งหนึ่งเคยได้ใช้เป็นที่พักพิงของฮันเตอร์สาวผู้ถักทอดวงวิญญาณ ทิวทัศน์งดงามนี้คงเป็นภาพเดียวกันกับที่เควินได้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายแน่ๆ ทางเลือกในการยอมแพ้ราวกับขนมหวานยวนใจที่ลอยวนไปมาเบื้องหน้า แต่ภาพของเพื่อนทุกคนที่พยายามด้วยกันมาจนถึงวินาทีนี้ก็ฉุดรั้งให้เขากัดฟันเพื่ออยู่ต่อไป แม้มันจะต้องจบลงที่การถูกส่งกลับคฤหาสน์ในสภาพดักแด้ก็ตาม
สติของเขาเลือนรางเต็มที แต่กระนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่าตัวเองถูกปล่อยทิ้งเอาไว้บนหลังนุ่มที่เจ้าของร่างกำลังเคลื่อนไปที่ไหนสักแห่ง แว่วเสียงพึมพำราวไม่พอใจจากอีกหนึ่งผู้ล่าแต่คล้ายไม่อาจทุ่มเถียงใดๆได้ และในวินาทีถัดมาตัวเขาก็ถูกพามาหยุดอยู่ที่สะพานเรือใหญ่ ประตูทางออกที่สามเปิดออกแล้วเมื่อเหลือผู้รอดชีวิตคนสุดท้าย
ทันทีที่ได้รู้จุดประสงค์ร่างสูงใหญ่ที่เคยนิ่งสงบก็ดีดดิ้นไปมาต่อต้าน เขาที่ไร้ประโยชน์ไม่สมควรที่จะได้ออกไปเลย…
“ไม่นะ…ถ้าจะได้ออกไปคนเดียวล่ะก็…”
สู้ปล่อยผมแห้งตายตรงนี้ดีกว่า…
“ไม่เด็กน้อย ฉันจะปล่อยให้นายออกไป” น้ำเสียงเล็กๆแสนน่ารักนั้น ช่างเย็นเยียบเหลือเกินในเวลานี้
ร่างสูงใหญ่ถูกทิ้งลงจากแผ่นหลังของฮันเตอร์สาว ความมืดไร้ก้นบึ้งเบื้องหน้ากลืนกินเด็กหนุ่มผู้ร่วงหล่นลงไปอย่างช้าๆ เสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บใจโห่ไห้สะท้อนก้องดังไกลออกไป ไกลออกไป…เป็นการปิดเกมแรกของโหมดใหม่อย่างเป็นทางการ โดยทิ้งผลกระทบทั้งทางกายและทางใจมากมายเอาไว้ทั้งทางฝ่ายผู้รอดชีวิต และเหล่าฮันเตอร์
.
.
.
.
.
.
.
.
หายไปนานมากๆ ขอโทษจริงๆนะคะทุกคน
เราติดโปรเจ็คเต็มไปหมดเลยค่ะ แต่ก็กลับมาลงแล้วน้าา
ไม่คิดว่าจะมีคนชิปเรือผีนี้กับเราเลยค่ะ
ตอนแรกก็กะจะเขียนเล่นๆแค่ตอนเดียว พอมีคนมาร่วมพาย
เลยอยากจะเขียนต่อไปมากเลยล่ะค่ะ
ขอบคุณทุกๆคนที่ยังรอเราอยู่นะคะ //มีตอนต่อไปแน่ๆนะคะ
แต่อาจจะต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ๆเลยล่ะค่ะ เพราะเทศกาล
สอบกำลังจะมาถึงเลยล่ะค่ะ (อย่าเพิ่งทิ้งกันไปน้า สมาชิก Cowward ทุกคน><)
แล้วก็มีประสบการณ์อยากจะแบ่งปันให้ทุกคนฟังมากๆเลยค่ะ
ทุกวันนี้เล่นเกม Iden แล้ว ไม่ค่อยมีคนเล่นน้องวิลเลี่ยมเลย
นานๆทีก็จะเจอที่เควินสักที เพราะงั้นเลยกะจะปล่อยพี่เควินทุกคนที่เจอเลยค่ะ
ดันกลายเป็นว่าทุกคนกดยอมแพ้หมดเลยซะงั้น…
เสียใจมากเลยค่ะ ฮืออ //พอมีคนที่จะไม่กดยอมแพ้ เราก็ดันกดผิดจากที่จะปล่อยเขากลายเป็นพันใยซะงั้น เสียใจมากเลยค่ะ
ถ้าใครเจอฮันแมงมุมในแมพ 8 vs 2 อย่าลืมเล่นพี่เควินกะน้องวิลเลี่ยมกันบ้างนะคะ อยากปล่อยสักคน ฮืออออ
บ่นมามากแล้ว ยังไงก็พบกันตอนหน้านะคะทุกคน //ขอบคุณอีกครั้งจริงๆนะคะที่ยังติดตามอ่านกัน ><
JinJan 